لیلا احمدی

چند سال پیش در دفترچه ی یادداشتم دو ستون کشیدم برای ویژگی های مثبتی که دلم میخواهد داشته باشم و ویژگی های غیرمثبتی که از آنها بیزارم و نمیپذیرمشان.

سپس شروع کردم به اولویت بندی و تصمیم گرفتم یکی یکی روی آنها کار کنم.

این را بگویم که زیاد از این کارها میکنم و کلا برنامه ریزی جزئی از شخصیت من است تا جایی که اگر کاری خلاف برنامه هایم پیش رود به شدت مضطرب میشوم و همین ویژگی را نیز باید در ستون ویژگی های منفی بنویسم.

چند ماهی به این برنامه پایبند بودم اما از آنجایی که خیلی شدنی نبود رهایش کردم اما همچنان نقطه های تاریک وجودم را زیر ذره بین میگرفتم و دوستشان نداشتم مثلا اصلا دلم نمیخواست پشت سر دیگران حرف بزنم اما گاهی اوقات مرتکب این اشتباه میشدم و به خاطرش خودم را سرزنش میکردم.

خودسرزنشی نتیجه ی نپذیرفتن نقطه های تاریک وجودمان است و به شما میگویم که نه تنها باعث اصلاح شما نمیشود بلکه در مورد من تنها باعث کاهش عزت نفس میشد.

میخواهم اینجا بگویم جدیدا چه میکنم و بگویم چرا احساس بهتری دارم.

روندی که در پیش گرفتم نتیجه ی مطالعه ی کتب روانشناسی و عمل به توصیه ی  آدم های محبوبم در یوتوب است که برایم الهام بخش اند و حتما روزی در این وبلاگ در موردشان خواهم نوشت.

نخست تصمیم گرفتم خودم را بپذیرم با تمام ویژگی های مثبت و منفی ام.

معمولا بدی هایمان را دوست نداریم و آنها را از خود نمیدانیم مثلا من سابقا این را نمیپذیرفتم که گاهی حسودم و این ویژگی را منفی دانسته و دوستش نداشتم.

کاری که نیاز داریم بکنیم این است که بپذیریم گاه حسود هستیم و این اشکالی ندارد چون هر انسانی خصوصیات منفی و مثبت دارد.

شاید فکر کنید حالا میخواهم بگویم در مرحله ی بعد از شر این ویژگی ها خلاص شوید و سعی کنید آنها را ترک کنید اما نه.

نیازی نیست این ویژگی ها را ترک کنیم بلکه تنها نیاز داریم از آنها آگاه باشیم.

دیروز خبری در مورد یکی از آشنایانم شنیدم و در ذهنم شروع کردم به تحلیلش و اینکه فلانی چرا این کار را کرد حتما.

ناگهان مکث کردم و از افکار خود آگاه شدم.

داشتم قضاوتش میکردم همان کاری که اصلا دلم نمیخواهد بکنم پس چرا ادامه دهم؟

بدین ترتیب کنترل بیشتری بر افکار و احساساتم دارم و زندگی قدری آسان تر است.

هر چه میخوانم بر نوشتنم اثر میگذارد.

این روزها در کنار دروس همواره ی پزشکی بیشتر درس های مدیریت برای توسعه ی فردی میخوانم و این دروس خالی از احساس اند

خشک اند و منطقی

میخواهم اینجا از احساس بنویسم اما چه توقع بیش از حدی